Ես ծնվել և մեծացել եմ մի փոքրիկ քաղաքում: Մանկուց մտածել եմ, որ չափահաս կդառնամ, գնամ սովորելու մեծ քաղաքում, ես կդառնամ հաջողակ կին: Եվ, ինչպես ես երազում էի, այնպես էլ կյանքս դասավորվեց: Ավարտեցի դպրոցը և գնացի ԲՈՒՀ-ում սովորելու: Մինչ օրս հիշում եմ, թե ինչպես է անհանգստանում մայրս, թե քանի համեղ կարկանդակ է նա ճանապարհի համար ինձ հետ դնում:
Ինձ հաջողվեց միանգամից երկու համալսարան ընդունվել, բայց ես ընտրեցի այն մեկը, որը հանրակացարան ուներ: Իմ երջանկությանը չափ ու սահման չկար:
Այո, սկզբում բավականին դժվար էր՝ գումարս քիչ էր, ընթացիկ ծախսեր․․․: Բայց ես աշխատանք ստացա: Ես համարյա չէի քնում՝ առավոտյան սովորում էի, երեկոյան աշխատում և գիշերը սովորում դասերս: Եվ այսպես ես ապրում էի
Ես չէի ընկճվում, քանի որ դա իմ երազանքն էր: Ես հիացա գեղեցիկ քաղաքով և չցանկացա վերադառնալ հայրենի փոքրիկ քաղաք: Անցան տարիներ։ Ժամանակի ընթացքում սկսեցի ավելի ու ավելի քիչ հաղորդակցվել ընտանիքիս հետ:
Երբ մայրս իմացավ, որ կոշիկները հնացել են, նա ինձ նվեր ուղարկեց տուփով կոշիկներ: Ես շատ ուրախացա․․ Անմիջապես բացեցի տուփը: Բայց ես այնտեղ այլ բան տեսա՝ այնտեղ իմ սիրած կարկանդակներն էին․․․
Ես նայեցի,և ուղղակի չկարողացա զսպել արցունքներս: Այդ պահին զգացի, որ ահավոր կարոտել եմ մայրիկիս: Ես ինձ մեղավոր էի զգում այն բանի համար, որ հաճախ չեմ զանգել նրա հետ և, ընդհանրապես, ընտանիքիս հետ սկսել եմ շատ քիչ չփվել: Եվ ես որոշեցի՝
Արձակուրդին անպայման կգնամ ընտանիքիս տեսակցության․․․Նրանք ինձ համար շատ կարևոր մարդիկ են
