Ով թեկուզ մեկ անգամ ինձ լքում է այլևս երբեք չի գտնում. Ուսանելի առակ պատվի մասին

Կար ժամանակ, երբ Ջուրը, Կրակը, Քամին և Պատիվը լավ ընկերներ էին։ Նրանք ճամփորդում էին աշխարհով մեկ։ Ճամփորդում էին ուրախ տրամադրությամբ, կատակելով, ուրախ-զվարթ ասել-խոսելով։

Բայց մի օր ստացվեց այնպես, որ նրանք պետք է բաժանվեին, մոտալուտ բաժանման մտքից նրանք շատ տխրեցին։ Բաժանումն անխուսափելի էր և նրանք գիտակցում էին, որ, հնարավոր է, էլ երբեք իրար չտեսնեն:

Եվ, ահա, Քամին ասում է.

-Բարեկամնե՛րս, մենք չենք կարող այսպես անորոշ իրարից բաժանվել: Եկեք ժամադրվենք, որպեսզի աշխարհով մեկ ճանապարհորդելուց հետո նույնպիսի ուրախությամբ նորից միանաք: Այդքան էլ դժվար չէ միմյանց գտնելը: Օրինակ՝ ինձ գտնելը շատ հեշտ է: Հենց որ տեսնեք բարձրահասակ բարդիների վերին ճյուղերի տերևներն սկսում են սոսափել, կարող եք ինքներդ ձեզ վստահաբար ասել, որ Քամին արդեն մոտ է:

— Իմ վերադարձն էլ կարող եք շատ հեշտությամբ զգալ, — ասում է Ջուրը: — Երբ դաշտավայրում կանաչ եղեգների շյուղեր տեսնեք, իմացեք, որ ես այդտեղ եմ:

-Երբ տեսնեք դեպի երկինք հասնող ծուխ, նշանակում է ես այդտեղ եմ, — ասում է Կրակը:

Պատիվը տխուր նայում է իր ընկերներին ու ոչ մի բառ չի ասում:

-Իսկ քեզ որտեղ կարող ենք գտնել, — հարցնում են ընկերները:

-Իմ սիրելի ընկերներ, — պատասխանում է Պատիվը, — ցավում եմ, բայց մենք ընդմիշտ ենք բաժանվելու, որովհետև ով թեկուզ մեկ անգամ ինձ լքում է, այլևս երբեք չի գտնում:

Նյութը հրապարակման պատրաստեց Goodinfo-ն

Рейтинг
( Пока оценок нет )
Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ.
La vie est belle