Սա մի փոքրիկ պատմություն է այն մասին, որ երբեմն կյանքում ամեն ինչ այնպես չի, ինչպես թվում է: Ընդհանուր առմամբ ուսուցանող և զվարճալի է իրավիճակը:
Ներկայացնում ենք այդ տարօրինակ պատմության մեջ ընկած աղջկա խոսքերը: «Առավոտ վաղ է, գնում եմ աշխատանքի: Ճանապարհն ավելի կարճ է լինում, եթե գնաս գերեզմանների միջով: Ձմեռվա ցրտին էլ բնականաբար ամեն րոպեն ուզում ես խնայել:
Այդպես մոտ 15 րոպե կարճ կտևեր ճանապարհը: Նեղ արահետ է, արագ քայլում եմ, ձեռքս գրպանից հանում եմ, բանալին ձեռնոցիս կպած՝ դուրս է թռչում և ընկնում ուղիղ գերեզմանաթմբի վրայի ձյան մեջ:
Շոկի մեջ եմ, ամենից քիչ հիմա կուզեի այդ ձյունը քչփորել, բայց ստիպված եմ: Գլխիս մեջ այն միտքն է, որ ուրիշ ոչ մի կերպ հետո տուն չէի կարողանալու մտնել:
Դե լավ, ոչինչ, ճար չկա: Մտել եմ ձյուների մեջ ու ձեռքերով բանալին եմ փնտրում: Մեկ էլ մի տղամարդ է անցնում ինձ նայելով: Իսկ ես ջանասիրաբար այդպես ձեռքերով քչփորում եմ գերեզման վրայի ձյունն ու խեղճացած արդարանում, թե.
— Ախր ուրիշ ձև չունեմ տուն մտնելու:
— …
Այստեղ ես հասկացա, թե ինչ է կատարվում ու սկսեցի ծիծաղել:
Իսկ տղամարդը երևի այլևս երբեք գերեզմանների միջի ճանապարհով չի անցնի…»
