Երբ ես 5 տարեկան էի, կենսաբանական հայրս ինքնասպան եղավ: Դրանից հետո ինձ երկար ժամանակ ուղեկցում էր մեղքի զգացումը, կարծես ես ինչ-որ բան սխալ եմ արել: Ինձ թվում էր, որ եթե ես ինձ այլ կերպ պահեի, նա նման քայլի չէր գնա:
2 տարի անց մայրս կրկին ամուսնացավ, և այդ մարդը դարձավ իմ հայրը: Մինչև իմ 19 տարեկանը նրան հարազատ հայր էի համարում, սակայն այդքան տարիներ անց՝ ծնողներս ամուսնալուծվեցին: Ստացվեց այնպես, որ մայրս սկսեց ապրել մի ուրիշ տղամարդու հետ, նրա անունը Էդգար էր: Սակայն նոր ընտանիքի երջանկությունը երկար չտևեց. մորս մոտ քաղցկեղ հայտնաբերեցին, և 3 ամիս անց նա մահացավ…
Մորս մահվանից 5-6 օր էր անցել, երբ ինձ մոտ եկավ Էդգարը: Մենք երկար խոսեցինք, նա ինձ ասաց, որ կարող եմ հույսս իր վրա դնել, նաև հարցրեց, արդյ՞ոք կարող է ինքը ինձ որդեգրել: Ես չէի հավատում ականջներիս: Արցունքները հոսում էին աչքերիցս…Նա ուզում էր որդեգրել ինձ…Այդ մարդն իմ հանդեպ ոչ մի պարտավորություն չուներ, բայց որոշել էր այդքան պատասխանատու քայլի գնալ:
Ընդամենը 3 տարի անց Էդգարի մոտ մորս հիվանդությունից ախտորոշվեց: Նա մահացավ… Սկզբում ես բարկացած էի Աստծո վրա…չէի հասկանում, թե ինչու է նա ինձ հետ այդպես վարվում… Բայց այսօր համակերպվել եմ ճակատագրիս հետ, ուրախ եմ, որ նման մարդիկ են եղել իմ կյանքում:
