Նադեժդա Սարգսյանի ֆեյսբուքյան էջը բաց դուռ է հիշեցնում։ Մտնում, հուզիչ բառեր են գրում, հուշեր պատմում, համատեղ նկարներ տեղադրում ու ․․․ վերջում՝ Նադյուշս, Նադյաս, Նադյա ջան․․․
Նրան մտերիմներն են, սաները, արվեստին մոտ կանգնած մարդիկ, ճանաչողները։
Յուրօրինակ մի աստղաբույլ է հավաքվել․ յուրաքանչյուր խոսքի մեջ սրտի բաբախյուն է լսվում։ Անկեղծ ու հուզիչ։ Ակամայից հիշում եմ Համո Սահյանի բառերը․
- Որ ժամին ձեր սիրտը կուզի, Իմ դուռը բաց է։
- Մի նայեք, որ պատուհանիս Լույսը հանգած է։
- Քուն ու արթուն մի հարցրեք, Ներս եկեք, տուն է։
- Մինչև անգամ հույսն էլ քնի, Հոգսը արթուն է։
Փորձում եմ գտնել նրա վերջին գրառումը։ Լատինատառ է գրել, երևի հեռախոսով․
Շնորհակալ եմ բոլոր բարեմաղթանքների և աղոթքների համար։ Ես ավելի ուժեղ եմ ձեզանով․․․
SHNORHAKAL EM BOLORIC BAREMAXTANQNERI EV AGHOTQNERI HAMAR. ES AVELI UZHEX EM DZEZANOV
Այո, մարդը միայն սիրով է ուժեղ։
Հասմիկ Բաբաջանյան — Hraparak.am
