Մի անգամ աստվածները հավաքվեցին եւ որոշեցին ինչ-որ կերպ զվարճանալ: Նրանցից մեկն առաջարկեց.
— Եկեք ինչ-որ բան վերցնենք մարդկանցից:
Մեկ այլ աստված պատասխանեց.
— Ես գիտեմ, թե ինչ կարելի է վերցնել՝ երջանկությունը: Բայց որտե՞ղ պետք է թաքցնենք, որ նրանք երկար ժամանակ փնտրեն եւ չգտնեն:
Նրանցից մեկը առաջարկեց երջանկությունը թաքցնել աշխարհում ամենաբարձր լեռան գագաթին, դրան ի պատասխան ասացին.
— Մարդիկ շատ ուժեղ են, կարող են բարձրանալ ցանկացած լեռան գագաթ: Նրանք արագ կբարձրանան այդ գագաթին եւ կգտնեն երջանկությունը:
Մեկ ուրիշն առաջարկեց.
— Անհրաժեշտ է երջանկությունը թաքցնել խոր ծովի հատակին: Նրան առարկեցին.
-Մարդիկ շատ հետաքրքրասեր արարածներն են, նրանց համար հեշտ կլինի այնպիսի մեքենա ստեղծել, որը կարող է սուզվել ծովի հատակը:
— Ուրեմն եկեք երջանկությունը տանենք մեկ այլ մոլորակի վրա, եթե այնտեղ լինի՝ ոչ ոք չի կարողանա գտնել:
-Եթե հիշում եք, մենք նրանց այնպիսի միտք ենք տվել, որի շնորհիվ նրանք կարող են հեշտությամբ կառուցել տիեզերանավ եւ ճանապարհորդել, գնալ ուր ցանկանան»:
Եվ այստեղ ամենաիմաստուն, ամենամեծ աստվածն ասաց.
-Ես գիտեմ այն տեղը, որտեղ մարդիկ հաստատ չեն գտնի: Պետք է երջանկությունը թաքցնել նրանց ներսում:
Եվ իսկապես այդպես է: Մարդիկ փնտրում են երջանկությունն ամենուրեք, ու երբեք չեն մտածում, որ այն հենց իրենց ներսում է, բավական է իրենք իրենց հետ խաղաղ լինեն, արդեն իսկ երջանկություն կգտնեն:
Հաճախ հիշեք այս իմաստուն առակը, որ կյանքը չծախսեք երջանկության անօգուտ փնտրտուքի վրա:
