Ես ամուսնացած եմ չորս տարի, մենք երեխաներ չունենք: Ամուսինս ասում էր, որ պետք է ապրեք ինքներս մեզ համար: Բայց ինձ թվում է, որ նա պարզապես չի սիրում երեխաներին, ինչպես հետո պարզվեց` ինձ նույնպես:
Մարտի 8-ին ես սպասում էի նրան աշխատանքից, տոնական սեղան էի բացել: Ես չէի սպասում նվերի (երբեք չի արել), բայց կարծում էի, որ գոնե գինի կգնի: Բայց այն, որ նա տուն չի գա, չէի կարող նույնիսկ պատկերացնել:
Ամբողջ գիշեր զանգում էի նրան, բայց հեռախոսը անջատված էր: Մինչեւ առավոտ չեմ քնել, ես անհանգիստ էի, մտածում էի, որ ինչ-որ բան է պատահել նրա հետ, եւ ես պատրաստվում էի գնալ ոստիկանություն:
Նա առավոտյան տուն եկավ հարբած եւ անմիջապես գնաց քնելու: Ես շատ վիրավորված էի ինձ զգում, բայց ուրախ էի, որ նա կենդանի էր, եւ ամեն ինչ նորմալ էր նրա մոտ: Ավելի ուշ, իմ հարցին, թե որտեղ էր նա, ասաց, որ տոնում էին աշխատավայրում: Ես իհարկե չհավատացի, բայց ոչինչ չասացի: Վիճելն անիմաստ էր:
Այս օրվանից անցավ մի քանի ամիս: Մի օր ես մենակ էի տանը, երբ դուռը ծեծեցին: Բացելով, տեսա մի հղի կնոջ: Նա հենց շեմից անմիջապես հարցրեց, թե ինչպես ենք բաժանելու ամուսնուն եւ ցույց տվեց իր որովայնը:
Անսպասելիությունից մի փոքր սթափվելով ես ասացի, որ կիսելու բան չկա, կարող է նրան վերցնել: Մինչև ամուսնուս աշխատանքից վերադառնալը, ես արդեն հավաքել էի նրա իրերը: Դա նրա համար անսպասելի էր:
Ամուսինս սկսեց ներողություն խնդրել, ասելով, որ այն կնոջ հետ ամեն ինչ լուրջ չէր, եւ նա միայն ինձ է սիրում: Եվ եթե ես ներեմ իրեն, ապա սրանից հետո մեզ համար ամեն ինչ այլ կերպ կլինի: Իսկ ինձ թվում է, որ նա պարզապես միայն ինքն իրեն է սիրում եւ վախենում է պատասխանատվությունից: Ի վերջո, այնտեղ նա երեխա է ունենալու, իսկ ինքը սովոր է, որ ամբողջ ուշադրությունն ու հոգատարությունը միշտ իր համար է:
Ես չկարողացա ներել ամուսնուս եւ այժմ մենակ եմ ապրում:
Բոլորովին չեմ նախանձում իմ մրցակցուհուն եւ նրան չարիք չեմ կամենում: Գուցե այսպես ավելի լավ է, հակառակ դեպքում ես երբեք չեմ համարձակվի բաժանվել ամուսնուցս, եւ նրա հետ կապրեի ամբողջ կյանքս: Իսկ հիմա հույս ունեմ, որ նորմալ ընտանիք կունենամ եւ դեռ կկարողանամ երջանիկ լինել:
