Երեխաների համար հեռուստացույց միացրեցի, և կես ժամ անց նորից իջա անպիտան կնոջ տուն: Սկսեցի ամբողջ ուժով թակել, բայց ապարդյուն էր: Ես վերադարձա և երեխաներին տարա քնելու:
Զանգեցի ոստիկանություն և ներկայացրեցի իրավիճակը: Երբ իրավապահ մարմինները տեղ հասան, սարսափելի տեսարանի ականատես եղան. երեխաների մայրը պառկած էր անգիտակից վիճակում, հավանաբար ալկոհոլի ազդեցությունից էր: Նրան տարան շտապօգնության մեքենայով:
Ոստիկանները մի քանի փաստաթուղթ տվեցին, որ ստորագրեմ և երեխաներին կարողանամ ժամանակավոր պահել իմ տանը: Գիշերը հարևանուհիս մահացավ վերակենդանացման բաժանմունքում:
Այժմ երեխաներին սպառնում էր մանկատուն գնալը…նրանք ոչ մի բարեկամ չունեին: Բայց ի՞նչ անեմ ես: Ամբողջ կյանքս միայնակ մեծացրել եմ որդուս, հիմա նա ուրիշ քաղաքում աշխատում է, շուտով կամուսնանա, թոռներ կունենամ…այս երեխաներին չեմ կարող թողնել իմ տանը:
Մտորումներս ընդհատվեցին ոստիկանի թակոցից: Բացեցի դուռը: Նա ներս մտավ և ասաց.
-Տիկին Աննա, ձևակերպեք երեխաների խնամակալությունը: Պետությունը կօգնի ձեզ: Երաշխավորում եմ: Յուրաքանչյուր երեխայի համար էլ նպաստ կստանաք: Մի թողեք, որ մանկատուն ընկնեն:
Սրտիցս արյուն էր գնում, խիղճս տանջում էր… Որոշեցի խորհրդակցել որդուս հետ. նա ցրեց իմ բոլոր կասկածները, ասաց, որ ես հիանալի մայրիկ կլինեմ և ավելի լավ է երեխաների հետ ապրեմ, քան միայնակ: 4 տարի անց չեմ զղջում որոշմանս համար, այժմ ունեմ 3 հրաշք երեխա: Քույրն ու եղբայրը անհոգ մեծանում են իմ տանը, ինձ արդեն մայրիկ են անվանում, իսկ ես իսկապես երջանիկ եմ:
