Մենք հազվադեպ ենք այդ մասին մտածում…
Սկզբից Աստված ստեղծեց կովին և ասաց.
«Ամբողջ կյանքդ անցկացնելու ես ֆերմայում, կերակրելու եք ձեր հորթերին և ֆերմերների ընտանիքներին. Իսկ ես իմ հերթին քեզ կտամ երկար տարիների կյանք մինչև 60 տարի»:
«Ինչ եմ անելու այդքան տարի տառապելով,- բարկացավ կովը,-ինձ համար 20 տարին բավական է , մնացած 40 տարին քեզ պահիր»:
Աստված համաձայնեց.
Հաջորդ օրը Աստված ստեղծեց շանը և ասաց.
«Դու պետք է քո ամբողջ կյանքն անցկացնես քո տիրոջ դարպասները պահելով, հեռու պահելով անծանոթ մարդկանց մուտքը: Իսկ ես իմ հերթին քեզ կտամ 20 տարվա կյանք»:
«Մմմմ, բայց դա երկար ժամանակ է հաչող կենդանու համար», —վրդովվեց շունը,- ինձ բավական է 10 տարին, մնացած 10 տարին քեզ պահիր»:
Աստված կրկին համաձայնեց:
Վերջապես երրորդ օրը Աստված ստեղծեց մարդուն և ասաց:
«Կեր, ուրախացիր, քնիր ինչքան կուզես, վայելիր գոյությունդ: Սակայն ես իմ հերթին քեզ կտամ 20 տարվա կյանք»:
Մարդը շփոթվեց. Ինչ, ընդամենը 20 տարի: Արի այսպես անենք, ես վերցնեմ իմ 20 տարին, իսկ հետո այն 40 տարին, որը կովն էր քեզ վերադարձրել և այն 10 տարին, որը շունն էր տվել: Բոլորը միասին եղավ 70 տարի, որը բավական է, համաձայնեցի՞նք»:
Շատ լավ, թող քո ասածով լինի,- ասաց Աստվածը:
Այդպես էլ եղավ, կյանքի առաջին 20 տարին վայելում ենք կյանքը՝ քնում, զվարճանում, վայելում կյանքը, իսկ 40 տարեկանից ծանր աշխատանք ենք կատարում, իսկ վերջին 10 տարին նստում ենք մեր թևերին և նայում ամեն մի մարդուն, թե ինչպես է մեր կողքով անցնում…
Աղբյուր՝ hayinfo
