Պարզապես ուզում եմ կիսվել իմ ուրախությամբ: Շուտով մայր եմ դառնալու, բայց ունեմ նաև ցավ՝ իմ աղջիկը ծնված օրվանից սկսած հայր չի ունենալու:
Նա լքել է մեզ՝ ինձ ու աղջկաս, ով դեռ պիտի ծնվի…
Բայց սարսափելին այն է, որ նա դա չի համարում դավաճանություն, չի համարում, որ լքել է: Ասում է, որ սովորական բան է, երբ մարդիկ սիրում են, իսկ հետո դադարում են…
***
Ես ու Արմենն ապրում էինք հարևանությամբ, նույն դպրոցն էինք հաճախում: Նա ինձնից 2 տարի մեծ էր:
Դեռ մանուկ հասակում շատ ժամանակ էինք միասին անցկացնում, նա իմ եղբոր ընկերն էր:
Երբ եղբայրս գնաց ուրիշ քաղաք՝ համալսարանում սովորելու, ես ու Արմենը չդադարեցինք շփվել, այլ ընդհակառակը, մենք գրեթե անբաժան դարձանք:
Հաճախ էինք երազում մեր ապագա ընտանքի մասին, որտեղ կհնչի մանկան ծիծաղը…
Երբ մենք որոշեցինք ամուսնանալ, ես հղիության երրորդ ամսում էի գտնվում, բայց ոչ ոքի չէի ասել դրա մասին: Մեր ծնողները կողմ էին միությանը, և շուտով պիտի կայանար մեր հարսանքիը:
Մենք արդեն ներկայացրել էինք ամուսնության դիմումը, և ես որոշել էի նրան անակնկալ անել հենց պսակադրության օրը՝ պատմելով իմ հղիության մասին:
Սակայն պսակադրությունից 3 օր առաջ եկավ Արմենը, բռնեց ձեռքիցս և տարավ դուրս: Շատ լուրջ ձայնով ասաց.
-Մենք պիտի խոսենք:
Պարզվեց, նա էլ ինձ չի սիրում, հանդիպել է ուրիշ աղջկա: Իսկ ինձ հետ ուղղակի կապված է, իբր մենք մանկական ընկերներ ենք, ես նրա մանկական սերն եմ…
Ես պատմեցի, որ երեխայի եմ սպասում:
Սկզբում նա չէր հավատում, իսկ երբ վստահեցրեցի նրան, ոչինչ չփոխվեց: Ասաց, որ չի սիրում, չի ամուսնանա ինձ հետ: Եթե որոշեմ ունենալ երեխային, ապա կարող է օգնել գումարով:
Ես նրան մի վարկյանում ատեցի, չնայած, որ մինչ այդ չափազանց շատ էի սիրում և վստահում ամեն հարցում:
Այժմ ես իմ ողջ սերը պահպանում եմ դստերս համար…
