Երեկոյան՝ բուռն ու ծանրաբեռնված օրվանից հետո, գալիս ենք տուն, լվացվում, փոխում հագուստը, գնում խոհանոց։ Բացում ենք սառնարանը ու հայտնաբերում, որ մայրիկը սիրելի ուտեստը պատրաստել է մեր չսիրած կանաչիով կամ սոուսով։ Մենք բարկանում ենք ու հայտարարում, որ ոչինչ չենք ուտելու ու փակվում ենք սենյակում։
Մենք արթնանում ենք ինչ-որ մի կարեւոր օր, բացում դարակը՝ հագնելու վերնաշապիկը, որը դեռ նախորդ օրը երեկոյան էինք որոշել, որ պիտի հագնենք ու չենք գտնում այն։ Պարզում ենք, որ այն լվացքի մեքենայի մեջ է ու վիճում ենք մեր մայրիկի հետ՝ մեղադրելով նրան, որ մեր ամենակարեւոր միջոցառմանը ներկայանալու ենք չնախատեսված հագուստով։ Բարձր ձայնով ասում ենք, թե որքան կարեւոր էր հենց դա հագնելը եւ թե ինչպես է մեր ամբողջ օրը փչանալու դրա պատճառով։
Բայց մեղավորը մենք ենք, քանի որ նախորդ օրը վերնաշապիկը փորձելուց հետո այն առանց ծալելու նետել էինք աթոռին ու մայրիկը կարծել է, թե այն պետք է լվանալ։ Ու նա մեր չծալած հագուստը վերցրել է լուռ՝ առանց բողոքելու, որ այն նետված է այդպես.. վերցրել է ու մեզ համար գցել լվացքի մեքենայի մեջ։
Մենք ապրում ենք մեր կյանքով ու չենք նկատում, թե ինչպես են մեր մայրիկները տխրում ամբողջ գիշեր, որ այն ուտեստը պատրաստեցին հե՜նց սամիթով, գրողը տանի։ Մենք վաղուց արդեն մոռացել ենք դրա մասին ու մեկ այլ բան կերել, իսկ նրանք դեռ երկար տխրում են։
Մենք գնում ենք աշխատանքի այլ վերնաշապիկով՝ օրվա ընթացքում մոռանալով դրա կարեւորության մասին, մենք արդեն օրն ենք վայելում, իսկ այդ ամբողջ օրը մեր մայրիկները անցկացնում են՝ մտածելով, որ փչացրել են մեր օրը եւ մեղադրում իրենք իրենց, թե ինչպե՞ս գլխի չէին ընկել, որ վերնաշապիկը մաքուր էր։
Մենք ասում ենք բաներ ու հետո հեռանում՝ առանց մտածելու այդ խոսքերի հետեւանքների մասին։
Ու այս «Մենք»-ը գուցե եւ ես չեմ, գուցե եւ դու չես, այլ մեկ ուրիշն է։
Բայց այս «Մենք»-ը այնքան շատ է, որ գերադասում եմ այդ մեղքը կիսել բոլորիս մեջ։ Եկեք չմոռանանք, որ մեր ծնված օրվանից մինչ հիմա մեր մայրիկները ամեն ինչ անում են հենց միայն մեզ համար ու նրանց մենք պետք է պարզապես շնորհակալ լինենք իրենց ապրած ամեն րոպեի համար, որովհետեւ նրանք այդ րոպեները ապրում են հենց մեզ համար… իսկ մեր հիմար վերնաշապիկները ու կանաչիները երբեք չարժեն նրանց տխրությանը։ …
Ու նրանք միշտ մեզ ներում են մեր հիմար ու կոպրիտ խոսքերի համար հենց հաջորդ իսկ վայրկյանին, իսկ իրենք իրենց այդ ընթրիքի ու վերնաշապիկի համար չեն ներում շա՜տ երկար։
