Գիշեր է, բաց երկնքի տակ կանգնած են երկու մարդ:
-Ինչո՞ւ եք ժպտում,- հարցնում է մեկը մյուսին:
-Լուսնով եմ հիանում:
-Ինչո՞վ:
-Լուսնով,-մարդը ձեռքով ցույց է տալիս Լուսինը, իսկ նրա զրուցակիցն անգամ գլուխը չի բարձրացնում:
-Ի՞նչ է Լուսինը,-հարցնում է նա:
-Դե ահա այն,- զարմանում է մարդը,-հենց Ձեր առջևում է, դեղին գույնի:
-Դեղի՞ն, Աստված իմ, պետք է ինչ-որ մեկին պատմել դրա մասին:
Կես ժամ հետո մարդու կողքին ամբոխ է հավաքվում:
-Ուսուցիչ, պատմիր մեզ Լուսնի մասին, -ամաչելով դիմեց ամբոխից ընտրված պատվիրակը:
-Բայց ի՞նչ պատմեմ, -բորբոքվեց մարդը,-Գլուխներդ բարձրացրեք և ինքներդ կտեսնեք:
Ինչ-որ մեկն այդ մարդուց նվիրված հայացքը չպոկելով, արագորեն գրում էր նոթատետրում.«Բավական է գլուխը բարձրացնել և սև երկնքի ֆոնին կերևա դեղին Լուսինը:-Այդ ի՞նչ ես գրում,-զգուշացավ մարդը:
-Ինչ-որ մեկը պետք է պահպանի այս ուսմունքը ապագա սերունդների համար, ո՞վ, եթե ոչ ես:
-Ի՞նչ ուսմունք, ուղղակի ԲԱՐՁՐԱՑՐՈՒ ԳԼՈԻԽԴ !!!
-Գլուխը բարձրացնելը դժվար չէ, հեշտ է, — շարունակում էր գրել նորահայտ ավետարանիչը, բայց այդ պահին մարդը հարվածեց նրա ծնոտի տակից և գրողի աչքի առաջ մի պահ դեղինը երևաց:
-Ի՞նչ էր սա Ուսուցիչ:
-Լուսինը:
-Աստված իմ, ես տեսա Լուսինը, տեսա, Լուսինը, Լուսինը…
-Նա տեսավ Լուսինը,- ալեկոծվեց ամբոխը և սկսեց շրջապատել ծնոտը տրորող լուսնատեսին:
Մարդն այդ ընթացքում, ձեռքը թափ տվեց ու հեռացավ հիանալով լիալուսնով …
Երկու հազար տարի հետո ինչ-որ մեկը կարդում է Լուսնային Աստվածաշունչը և ծանր հոգոց հանում.
«Իմաստը ո՞րն է, այն ժամանակներում
Ուսուցիչը միշտ կողքիդ էր և կարող էր ժամանակին ծնոտիդ հարվածել»:
Ճիշտ է, հիմա էլ կան մարդիկ, որ հայտարարում են, թե անձամբ տեսնում են Լուսինն ամեն գիշեր, բայց ո՞ւմ կարելի է հավատալ մեր օրերում…
