Փաստորեն 2016 թվականի ապրիլ ամսին Երևանում ավելի վտանգավոր էր, քան Արցախում։ Հիշում եմ Արցախում տիրող միասնական մթնոլորտը, հիշում եմ , թե մարդիկ ոնց էին իրենց գրպանից գնումներ կատարում ու ուղարկում առաջնագիծ, հիշում եմ, թե մարդիկ ինչպես էին ծանոթ գտնում, որպեսզի Երևանից կամ այլ մարզերից օգնություն ուղարկեն։ Ոչ մեկի մտքով չէր անցնում, որ այդ ուղարկված սնունդը կարելի է գողանալ ու չհասցնել զինվորին։
Բենզին եք գողացել, գյուղ եք թալանել, շոր ու կոշիկ եք գողացել, ձեզ լինի, բայց մարդկանց վերջին կոպեկներով գնած խթացրած կաթերը տարել լցրել եք ձեր արջերի դեմը, որպես ի՞նչ։ Ու՞մ ինչ եք ցանկացել ապացուցեք։ Իբր օրենքից առավել ե՞ք ու թքած ունեք ամեն ինչի վրա՞։ Ախր դա գլուխ գովալու բան չի, ախր դա միայն ձեր ծառաների համար է ուրախալի, մնացած բոլոր նորմալ մարդկանց համար դա զզվելի է ՝ մեղմ ասած։
Նման դեպքում բանտարկվելը պետքա երազանք լինի։ Ամբողջ ունեցվածքները պետք է պետականացվի, բացի դրանից, ամբողջ տարած փողերը պետք է վերադարձվի, հատ հատ պետքա խտացրած կաթերի բանկաները խանութի գնով հաշվվի դրան գումարած մնացած ամեն ինչը ու հետ բերվի մուծվի բյուջե։
Ոչ մեկ առավել չպետք է լինի, անկախ կռված լինելուց ու ուսադիրների աստղերի մեծությունից։ Նույնիսկ ամենահարազտները պետք է պատասխան տան ու ֆինանսական պատասխան պարտադիր տան։
Աշոտ Ասատրյան
Նյութի աղբյուրը՝ Ֆեյսբուք
